عزيزا

دلبرا

معشوقا

چه در روز وصال باشم چه در شب فراق و هجران ، برايم تفاوتي ندارد . چون در هر دو حالت من به تو مشغول هستم

شگفتــا كه من مشتاق و علاقمند توام و از سر شوق احوالجوي تو هستم ، با اينكه تو همواره همراه مني

شگفتــا كه چشم هايم براي تو ميگريند درحاليكه تو در مردمكشان نشسته اي

شگفتــا كه جانم شيفته و مشتاق توست و اين درحاليست كه تو در دروني ترين لايه هاي وجود من جاي داري

خيالك في عيني و ذكرك في فمي
و مثـواك فـي قــلـبــي فايـن تـغـيـب

ايكه خيالت در چشم و يادت بر زبان و خانه ات در قلب من است
پس ديگر كجا پنهان مي شوي

-------------------------------------------------------------

 
پسرك كنار پياده رو از سرما كز كرده بود و منتظر بود يكي از راه برسه و بره رو باسكولش . هزمان هم كتاب فارسيشو باز كرده بود و زير نور كم ، تند و تند مشق مي نوشت . دلم واسش سوخت و خودمو وزن كردم . باسكولش خراب بود ولي به روي خودم نياوردم و چيزي بهش نگفتم و يه سكه بيست و پنچ تومني بهش دادم . ميخواستم برم كه يه پيره مرد عصا به دست كفشاشو درآورد و رفت رو باسكول ولي عصاش هنوز روي زمين بود و خودش رو نگه داشته بود . خندم گرفته بود . بنده خدا نفهميد وزنش چقده كه اومد پايين . همونطور كه پاهاشو ميذاشت تو كفشاش ، دست كرد تو جيب شلوارش و يه اسكناس درآورد . ديد پنجاه تومنيه ، گذاشت تو جيبش . با خودم گفتم شايد دنبال يه مقدار كمتر ميگرده . دست كرد تو جيب ديگش . ايندفعه يه صد تومني دراومد . باز گذاشت توي جيبش . گفتم كارا برعكسه ، ميخواد كمتر پيدا كنه ، بيشتر در مياد . اين دفعه سنجاق جيب بغل كتش رو باز كرد . يه اسكناس هزاري و چند تا پونصد تومني داشت . هزار تومني رو به پسرك داد و راهش رو گرفت وعصازنان رفت به سمت خونه هاي فقير نشين كنارريل راه آهن .

-------------------------------------------------------------

 

-------------------------------------------------------------

 
مانند چنين شبي در شهري كويري و كوچك ، در خانه اي كاه گلي و بزرگ ، در شبي زمستاني و سرد ، كنار كرسي زغالي ، زير نور چراغ نفتي ، از مادرم متولد شدم .
حال نه از مادرخبري ست و نه از آن خانه اثري
نمي خواهم كسي تولدم را تبريك گويد . جاي تبريك گفتن ندارد .
به عادت قديم ، هر شب شماره چهار رقمي خانه را مي گيرم . بوق هاي عجيب و پيغامي مي شنوم كه :
شماره شما در شبكه موجود نمي باشد .
نااميدانه گوشي تلفن را مي گذارم و تنها رهسپار خياباني كه به امامزاده منتهي مي شود مي گردم و زمزمه مي كنم :
كجاست اون كوچه ، چي شد اون خونه ، آدماش كجان ، خدا مي دونه
يادم مياد از دوران كودكيم كه فرفره بدست به دور مادر مي گرديدم و مي خواندم :
اي مادر عزيز كه جانم فداي تو
قربان مهرباني و لطف و صفاي تو

هرگز نشد محبت ياران و دوستان
همپايه محبت و لطف و وفاي تو

و او مرا دعا مي كرد كه الهي پير شي مادر . ومن چيزي از دعاي او نمي فهميدم . و اين روزها در فراق او پيري را تجربه مي كنم وخوب مي فهمم .

آنشب كه مادر مرد ، باور نمي كرديم
رخت عزا را ما ، در بر نمي كرديم

آنشب كه مادر مرد ، مهتاب پنهان شد
آشوب در صحرا افتاد و طوفان شد

از نوجوانيم بياد مي آورم كه برايم اسپند دود ميكرد و ان يكاد ميخواند . ولي افسوس كه حجله عزاي او در ابتداي كوچه روشن شد و تابوت او بر دوشم روان و من به رسم قديم خراسان چاووش عزا خواندم .
....
او از گوشه تابوت در گوشم ناگفتني ها و نشنيدني ها مي گفت و اشكهاي من تمام آنها را بر مسيري كه به مزار او مي انجاميد مي نوشتند . هيچوقت گمان نمي بردم كه روزي اين مسير را در مرگ او بپيمايم . تمام اين راه را پاهايم حفظ هستند . همان مسيري است كه هر ساله با علم و پيراهن سياهي كه برايم تهيه كرده بود در روزهاي عاشورا رفته ام . و آموخته بود مرا كه فرياد بزنم :
چه كربلاست امروز
چه پر بلاست امروز
....
در آخرين لحظه وداع برايم چنين سرود :

آبــرو خــواهي مقــيــم آسـتان خويـش بــاش
اشك را از ديده پا بيرون نهادن خواري است

و من با حسرت گفتمش
اي كاش دردم را افشا نمي كردم
اي كاش اين دل را رسوا نمي كردم

اي كاش اشكم را جاري نمي كردم
در ديده مردم ، زاري نمي كردم

اي كاش اي مادر هرگز نمي مردي
در اين غم و ماتم ما را نمي بردي

-------------------------------------------------------------